The Basis by Dawson Preethi

 The Basis is my debut novel. 

This extro-scifi is mostly recommended for young readers who are enthusiastic about mathematics, string theory, polycephaly, the 31 planes of existence, and Buddhist cosmology. 

Price 2150/=
Courier charges 300/=

Inbox a message with a delivery address and phone number in Whatsapp, +94779968572. You can obtain the bank payment details to purchase the book.

Thank you.

Dawson Preethi

p.s. 

Alternatively, you can buy it from Vidarshana Book Store. 

For the rest of the world, Amazon.

The Basis, my debut novel, now you can buy at Vidarshana Book Store.

 

Now you can buy from Vidarshana Book Store. 

Holy shit and unholy Al Borada

 Holy shit and unholy Al Borada

He works with human excrement - what is rejected, what is accounted of no worth to mankind - and in it I suppose he hopes to discover something that is of worth.

- Robertson Davies, The Rebel Angels

 

Summary

This review attempts to investigate the film Al Borada, directed by Asoka Handagama 2022, through the lens of psychoanalytic theories and interpretations of Freud, Lacan and Deleuze. It demonstrates the symbolic uses of faecal elements in the filmic text, which depicts a few of the discourses associated with social bonds. It concludes the challenging and controversial use of faecal symbols in artistic and political contexts.

Faeces

The movie is positioned in a universe of faeces. This starts from the first instance of the protagonist’s arrival at the new accommodation, which is given by Lional Wendt. The "Bucket Toilet" is located a little far from the residence outside the beach. This toilet is inspected by the protagonist, Pablo Neruda, who finds its function is awful and queries about the drainage system of the area. The answer was that this is the way of dumping excretions, and the bucket underneath would be replaced by a Sakkili woman daily. That was the whole sewer management system for the residence. The caretaker, Rathne Ayya, had got a different toilet for his use. 

Besides the fact that Pablo intervenes in his affairs, which made him leave Burma and come to Sri Lanka, his obsession with the toilet cleaner, a young woman from an untouchable caste, brings him a fantasy. This fantasy has its own obscene dimension as it ties in with excretion in the Freudian context. 

 ad nauseam of toiletry

The movie develops with the smell signifier from the beginning minutes until the end. In another perspective, it signals at the beginning that the movie does not bring you any fantasy other than misery. This bad smell starts to echo in the mind of the spectator, and it becomes an anti-catalyst to the entire artistic core of the filmic text. This would be an extension of mechanical art to the level of perversion in the observer. It should be noted that the background music also acts as a body of signifiers which revolve around the theme and has natural tones. At the beginning of the scene of Neruda’s travel from home to a nearby party location, he experiences strange music, a folklore, but he loses himself looking for it, and experiences a traumatic pain, a wound of his own mind with the immediate past memories.

All the other events are built around this faecal castle. Once, Pablo ordered the servant, Rathne not to use his toilet as he offered his excretion in the purest form to the young woman who comes daily to clean the toilet and discharge the collection bucket.

This mandate of offering his excretion to the woman is a direct follow-up to Freud’s equation between faeces and gifts, Lacan states that the formula of offering-‘everything for the other’—shows that it is a fantasy of the obsessional neurotic[1].

From this point forward, he begins his fantasy of being seduced by remotely observing her working process in the toilet. He possessed himself by watching the toilet in the early morning in a hidden gaze and became obsessed to the point of raping this young woman of low caste who had been repulsed by the caretaker of her same ethnicity but of a higher caste.

The caretaker leaves the premises by excreting in the banned toilet, which was assigned only to use by Pablo, showing him the disgust of being associated with a low-caste woman, untouchable in the background of his Hindu faith. Pablo watched his act of denying the rule over him and fell into the reality at the end of his fantasy space. His fantasy was shattered.

The woman kills herself as a true act in response to the Pablo at the sea by losing her purity, though no one cared about low-caste females’ dignity at the time of the events but portraying self-denial of the crime that happened over her.

Finally, Pablo decides to replace her service by himself and carries the sewer bucket on his head towards the Sakkili village to discharge, most sarcastically, the excretion of his caretakers contained in the bucket. In his act, he firstly dramatized his guilt for the crime of raping the woman, and secondly, he demonstrates the carrying of his caretaker’s excretion-contained bucket on his head to escape the reality of betraying his God’s resemblance, which he faked to the caretaker. This point is merely a transfiguration of the master-slave relationship inversion just to remake his destiny, which is full of guilt.

During the progression of the above events, two other major event moments took place in the main theme. The Burmese Affair and Lionel Wendt. First, Pablo undergoes a process delivered by his schizophrenic condition to the experience of his Burma affair, a former girlfriend, depicted as a devil in his fantasy space, in contrast who portrayed herself as Pablo’s "desire" or object of desire at the meeting of the second subject, Lionel Wendt, the photographer. Lionel dramatizes the locus of Pablo’s social order being threatened by the schizophrenic subject, the femme fatale, whom he encounters.

One of the best Hollywood movies that could be compared against this symbolic use of the scatological elements in the movie, i.e., faeces, toilet interior, sewer collecting buckets, women portrayed to carry sewer buckets, depiction of bad smell (Hydrogen Sulphide) etc. is the movie called “The Help” 2011. It uses the symbols of the toilets separately used by the white people and the coloured people demonstrate the issues of the society in 60s in terms of racism. This movie suggests the mere mobius of the cinematic text of Al Borada in an ethnocentrically fixated universe.

Trainspotting (1996), which depicts the unrest among poor youth in Edenborough and their drug addiction by symbolically portraying disgusting images of faecal matter, literally reproducing "the worst toilet in Scotland," is another film that has used faecal symbols in a more widespread adoption.

Reawakening the social traumas through faecal elements

From a panoramic view of the cinematic text, it could be concluded that the unveiling of the obsessional neurotic and narcissistic nature of Pablo Neruda is the subject of the movie. In Lacanian context, partial drives, especially the anal drive which produces the faeces as partial object, and consequently the olfactory, the sense of smell, unveils a truth about the suppressed memory of Neruda.

The fabric of the symbolic universe is the disgust of the excretion of the human subject, in complete opposition to the Freudian anal discourse: faeces become a traumatic gift. In the meantime, how do the erotic pulses get their life through embodying the external objectivity of the same faecal universe? Oversimplified version, can shit trigger sexual arrogance?  A Lacanian perspective, rather than the idea of Deleuze, of a body without organs, BWOs, a resembling and analogical solution prevails in the core of the cinematic text. How can a smell of faeces or scatological elements create a material image of sexual desire in the psyche? In a sense, that challenge had been answered by Asoka. In this filmic context, he had become the first director to manipulate such elements into an artistic form in Sri Lankan cinema: A controversial adoption of a faecal metaphor of sexual desire. In the smell, as an anti-voyeuristic image on the screen, the whole potential to become a signifier is embedded, and he uses it to explore a wide range of human core values (here the subjects of the Al Borada, especially Neruda), exploding them into a plethora of organs, by products, and faeces. The egg becomes a creature of its own traces; the cancerous dimension of BWOs. I suppose that as time passes, the Deleuzian interpretation will find its own locus.

Perhaps in the movie, the social order is being deconstructed by two main themes: first, the Tamil ethnocentrism and social hierarchy through caretakers’ point of view, and second, the feminist world view about the time of the events in question through all the characters integrated in the main story, especially the position of the woman who acts as a sewer carrier.

On the other hand, Asoka’s attempt to bring the faecal symbols to a form of cinematic art is a political expression. It could be seen as a symbol of how people might become aware of an opposing group or hegemony against the political powers in the future. Already, faecal material as a foreign body to the existing ideological atmosphere has become a trendy political expression. The end scene of the movie, the re-emergence of the dead woman from the water, could be a sign of that moment.

Notes:

I took the title “Holy and unholy shit” to produce the title of this article from the book, Fecal Matters in Early Modern Literature and Art Studies in Scatology: Holy and Unholy Shit: The Pragmatic Context of Scatological Curses in Early German Reformation Satire  losef Schmidt, with Mary Simon

Dawson Preethi

dawsonpree@gmail.com

---

[1] Jacques Lacan, Le Séminaire. Livre VIII. Le transfert, 1960–61, ed. Jacques-Alain Miller, Paris: Seuil, 1991.

The Basis: A review by Anusara Weerasinghe ක්වොන්ටම්-බෞද්ධ ලෝක අතර සැරිසරන ඩෝසන්ගේ ප්‍රබන්ධය

 ක්වොන්ටම්-බෞද්ධ ලෝක අතර සැරිසරන ඩෝසන්ගේ ප්‍රබන්ධය

----------------

© අනුසර වීරසිංහ

විද්‍යා ප්‍රබන්ධ ශානරයට අයත් ආශ්වාදජනක නවකතාවක් ලාංකිකයෙකු අතින් ලියැවෙන්නේ කලාතුරකිනි. ආතර් සී.ක්ලාක්, නැතිනම් මෑත කාලීනව ජාත්‍යන්තරයට ගිය යුධංජය විජේරත්න වැනි ලේඛකයෙකු අතින් හැරුනු කොට එවැන්නක් ඉංග්‍රීසි බසින් ලියැවෙන්නේ ඊටත් කලාතුරකිනි. එසේම, එවැනි විද්‍යා ප්‍රබන්ධයක් ඩෝසන් ප්‍රීතිගේ පළමු නවකතාව තරම් අපූර්ව සහ නිර්මාණාත්මක වන්නේ ඊටත් කලාතුරකිනි. ඉතින්, අද මාගේ ලිපිය හරහා ඩෝසන් ප්‍රීතිගේ නවතම විද්‍යා ප්‍රබන්ධය වන "The Basis" (දි බේසිස්) නවකතාව ගැන අදහසක් පළ කරන්නට සිත් වූයේ එබැවිනි.

මිනිස් ශිෂ්ටාචාරය ගොඩනැගෙන්නේම කතන්දර කීමේ කලාව (storytelling) හරහා ය. "හෝමෝ සේපියන් මානවයා කියන්නේ කතන්දර හරහා හිතන්න පුරුදු වුනු ජීවියෙක්. ඔහු හැමවිටම හිතන්නේ ඔවුන් ජීවත් වන මේ විශ්වයත්, වීරයන් සහ දුෂ්ටයන්, ගැටුම් සහ විසඳුම් මෙන්ම උත්කර්ෂයන් සහ සතුටුදායක අවසානයන්ගෙන් පිරුණු කතන්දරයක් කියලයි. අපේ ජීවිතයේ අර්ථය හොයාගෙන යද්දි පවා අපි ඇත්තටම හොයන්නේ තමන් ජීවත් වන මේ යථාර්ථය පැහැදිලි කරන්න පුලුවන් කතන්දරයක් සහ එහි තමන් රඟපාන චරිතය මොකක්ද කියලයි." මෙසේ පවසන්නේ සුප්‍රසිද්ධ ඉතිහාසඥ යූවල් නෝවා හරාරි විසිනි. සැබැවින්ම, ආරම්භයේ සිටම මිනිස් මනස පුහුණු කොට ඇත්තේ සිය පැවැත්මේ කතාව මුල, මැද, අග සහිතව ගලා යන ආඛ්‍යානයක් ලෙස පරිකල්පනය කිරීමටය. බයිබලය, කුරානය ඇතුළු බොහෝ ආගමික ලියැවිලි පාහේ රචනා වී ඇත්තේ එලෙස මිනිසා බිහි වීමේ සිට විනාශ වීම දක්වා වූ කතන්දරය පුරෝකතනය කිරීම සඳහාය. එකී ආගමික කතන්දර අනෙකුත් අන්දරයන්ට වඩා සුවිශේෂී වන්නේ ඒවායේ ලියැවී ඇති සිදුවීම් සැබෑ ලෝකයේ සිදු වී ඇති බවටත්, ඉදිරියේදී සිදුවනු ඇති බවටත් කුඩා කාලයේදීම මිනිස් මනසේ ගොඩනගන දෘෂ්ටිවාදය නිසාවෙනි. මන්ද යත්, ඒ සෑම කතාවක්ම ලියන්නේ අප මේ ජීවත් වන යථාර්ථය නිර්මාණය කළ සර්වබලධාරී දිව්‍යමය රචකයෙකු විසින් බවට එකී ආගමිකයන් තුළ දැඩි විශ්වාසයක් පවතී.

"The Basis" නවකතාවටද පාදක වන්නේ එලෙස සිය පරිකල්පන ලෝකයේ පවතින කතන්දර යථාර්ථයේ ප්‍රතිනිර්මාණය කරන්නට සර්වබලධාරී දෙවියන්වහන්සේට වූ හැකියාව අනාගතයේදී මිනිසුන් ගොඩනගන ලද විද්‍යාව විසින් උදුරාගතහොත් ලෝකයට අත්විය හැකි ඉරණමයි. මෙය කියාපෑමට රචකයා සිය නවකතාවටම ආවේණික වූ "ටැරන්ටිනෝලන්තය" (Tarantinoland) නම් පරිකල්පිත රාජ්‍යයක් නිර්මාණය කරයි. ඒ නම ඇසූ සැණින් අයෙකුට සිහිවන්නේ වෙඩි තැබීම්, හිංසනය, අඳුරු ප්‍රහසනය ආදියෙන් පිරුණු ඇමෙරිකානු නාස්තිකවාදයේ (American nihilism) හරස්කඩක් සිය චිත්‍රපට හරහා ප්‍රේක්ෂකයා වෙත රැගෙන එන ක්වින්ටන් ටැරැන්ටිනෝ නම් අධ්‍යක්ෂකවරයාවයි. සැබැවින්ම, නවකතාව තුළ අපට හමුවන 'ටැරැන්ටිනෝලන්තයත්', ටැරැන්ටිනෝගේ චිත්‍රපටයක් සේ නීතිය, සමාජ ආචාරධර්ම පිරිහී ගිය, සිවිල් යුද්ධයක් මධ්‍යයේ දූෂිත අධිකාරිවාදී රාජ්‍ය තන්ත්‍රයක් පවතින, සත්‍ය කතා කළවුන් අනපේක්ෂිත ලෙස ඝාතනය වන ඩිස්ටෝපියානු(dystopian) සමාජයකි. එය ජෝර්ජ් ඕවෙල්ගේ 1984හි හමුවන ඕෂනියාවද, මාගරට් ඇට්වුඩ්ගේ "The Handmaid's Tale" කෘතියේ හමුවන ගිලියඩ් නගරයද, නැතිනම් අප සැම ජීවත් වන සමකාලීන ශ්‍රී ලංකික රාජ්‍යයේම පිළිබිඹුවක්ද යන්න සිතා බැලිය යුතුය.

මෙම නගරයේ වාසය කරන ලංකාතිලක සිරිමාන්න නම් ලේඛකයෙකුට දිනක් කොන්ස්ටන්ටින් නැමැති ආගන්තුකයෙකු අමුතු යෝජනාවක් ගෙන එයි. කොන්ස්ටන්ටින්ට අවැසි වන්නේ මාක්ස්වාදී විප්ලවකරුවන් පිරිසක් විසින් අනපේක්ෂිත මොහොතක ටැරැන්ටිනෝලන්තයේ පාර්ලිමේන්තුව පුපුරනද්‍රව්‍ය යොදා පුපුරවා හැරීම ගැන කතාවක් මෙම රචකයා ලවා ලියවා ගැනීමටයි. එහෙත්, එම කතාව ලියා අවසන් කළ පසු එය හුදු ෆැන්ටසියක් නොවනු ඇති බවටත්, ඔහු ලියූ අන්දමින්ම පාර්ලිමේන්තුව පිපිරවීම යථාර්ථයේද සිදු වනු ඇති බවටත් ආගන්තුකයා අනතුරු අඟවයි. එය කෙතරම් සදාචාරයට පටහැනි සහ අදහාගත නොහැකි යෝජනාවක් වුවද, දවස් කිහිපයක් තුළ මෙම මායාකාරී කතාව සම්පූර්ණ කළහොත් තම ජීවිතයේ ගැටළුවලින් මිදිය හැකි තරම් මිලියන හතරක මුදලක් ලබා දීමට ආගන්තුකයා එකඟ වන බැවින් රචකයා මෙම යෝජනාව පිළිගනී. "මට මෝඩයන් 225දෙනෙක් පුපුරවලා දාන්න ඉතිරි වෙලා තියෙන්නේ පැය එකසිය විස්සයි!" ලංකාතිලක සිය කතාව රචනය අතරතුර සිතන්නට වෙයි. එබැවින්, මෙම කතාව එක් ආකාරයකින් යථාර්ථය සහ ප්‍රබන්ධය අතර සීමාමායිම් බිඳ දමයි. එසේම එය නිසැකවම අනාගතයේ සිදු වීමට නියමිත සිදුවීමක් ගැන අනාවැකියක් පවසන පෙර කී අන්දමේ ආගමික ලියැවිල්ලක් වැනිය. එහෙත්, එම අනාගත සිදුවීම සිදු වන්නේ දැන් ලංකාතිලක හිස් කඩදාසි මත ඒ සිදුවීම රචනා කළහොත් පමණි.

මෙය හුදෙක් ෆැන්ටසිමය සිදුවීමක් ලෙස එක්වරම පාඨකයාට දිස් වුවද, ටයිටැනික් නෞකාවේ මුහුදුබත් වීම සම්බන්ධයෙන්ද මෙවැනි අද්භූත අන්දරයක් ඇත. ටයිටැනික් නැව ගොඩනැගීමට සිතාවත් නොතිබූ, ඊට වසර දහහතරකට පෙර කාලයේ මෝර්ගන් රොබර්ට්සන් නම් ලේඛකයෙකු "The Wreck of the Titan" නම් කතාවක් රචනා කළේය. අනාගතයේ නිමැවීමට නියමිතව තිබූ ටයිටැනික් නැවේ දිගට සහ එය රැගෙන ගිය පිරිසේ සංඛ්‍යාවටද බොහෝ සෙයින් සමාන වූ මේ ප්‍රබන්ධයේ එන නෞකාව, කතාව අවසානයේදී ටයිටැනික් නැව සේම අයිස් පරයක හැපී විනාශ වෙයි. එකල මිනිසුන් සැක කලේ මෙය ලියූ ලේඛකයා ටයිටැනික් නැවේ අනාගතය කාලයකට ඉහතදී අනාවැකියකින් කීමට තරම් අසාමාන්‍ය මානසික ශක්තියක් වූ අනාවැකිකරුවෙකු ලෙසය. එහෙත්, මේ කතා එකිනෙකට සමාන වන්නේ කෙසේද යන්න නොවිසඳුනු ගැටලුවකි. ඒ අනුව, විශ්වයේ පවතින මෙවන් අනාගත හා අතීත සිදුවීම් අතර යම් අන්තර්සම්බන්ධයක් තිබිය යුතුය. කාලය තව දුරටත් මිනිසා තොටිල්ලේ නැළවෙද්දී අසා සිටි කතාවක සේ අතීතයේ සිට අනාගතයට ගලා යන හුදු සරල මානයක් නොවේ."Delayed Choice Quantum Eraser" වැනි පරීක්ෂණයකින් පවා විද්‍යාඥයන් වරෙක ඔප්පු කිරීමට උත්සාහ දැරුවේ එලෙස මිනිස් ශිෂ්ටාචාරයේ කතාවට හුදු හේතුපලවාදී ගලායාමක් නොමැති බැව් විය හැකිය. කෙසේ නමුත්, එලෙස ටැරන්ටිනෝලන්තයේ අධිකාරිවාදී පාලනයට එරෙහිව දියත්වන විප්ලවයක කතන්දරය එක් අතෙකින් කියවන්නට ලැබේ.

අනෙක් අතින්, මීට සමාන්තරව දිවෙන තවත් කතාවක් අපට මෙම නවකතාවේදී හමුවේ. එහි සිටින්නේද ලංකාතිලක වැනිම තවත් ලේඛකයෙකි. ඔහුගේ නම ගණනාථය. දිනක් හුදෙකලාවේ ගිලිණු ගණනාථගේ නිවසට එක් ස්ත්‍රියක් කඩාවදී. ඈ පිස්තෝලයක් අමෝරාගෙන සිටින්නීය. තමන් මීට වසර ගණනාවකට පෙර ගණනාථ විසින් රචනා කළ කතාවක චරිතයක් ලෙස ජීවත් වූ බව ඈ පවසයි. එහෙත්, පසුව එම කතාව සැබෑ ලෝකයේ සිදු වන්නට පටන් ගත් බවද, ගණනාථ විසින්ම එකී කතන්දරයට දුන් අවසානය අනුව ඇයට මියයන්නට සිදු වූ බවද ඇය පවසා සිටියි. ඇය මේ පැමිණ සිටින්නේ කතන්දරය තුළ තමාව මරා දැමූ ලේඛකයාගෙන් පළිය ගන්නටය. එහෙත්, මෙහි පවතින ගැටලුව වන්නේ කාලයකට ඉහත මියගිය ප්‍රබන්ධමය ස්ත්‍රියක් යලි ඔහු ඉදිරියේ පෙනී සිටින්නේ කෙසේද යන්නයි. මට ඇයව එක්වරම දිස්වූයේ ෂෘඩිංගර්ගේ බළලා (Schrodinger's cat) වාගේය. මන්ද, කලෙකට ඉහතදී අර්වින් ෂෘඩිංගර් නම් විද්‍යාඥයා අපූරු පරීක්ෂණයක් සිදු කළේය. ඔහු සිය බළලා විකිරණශීලී මූලද්‍රව්‍යයක් සහිත බඳුනකින් යුතු පෙට්ටියකට බහාලා වසා තැබුවේය. යම් කාලයකට පසුව පෙට්ටිය නිරීක්ෂණය කරන විට එක්කෝ ඔහුගේ බළලා විකිරණශීලී ද්‍රව්‍යයේ බලපෑමෙන් මියගොස් තිබිය යුතුය, නැතිනම් ජීවත් විය යුතුය යන පුරෝකතනය විය. සම්භාවිතාවක් පැවතුණේ එකී සිදුවීම් දෙකෙන් එකක් වීමට පමණි. නමුත්, පසුකාලීනව ක්වොන්ටම් භෞතික විද්‍යාඥයින් මේ සිදුවීම උපයෝගී කරගෙන පවසා සිටියේ ෂෘඩිංගර්ගේ බළලා එකම මොහොතක එක් විශ්වයක ජීවත් වන බවත්, තවත් සමාන්තර විශ්වයක මියගොස් සිටිය හැකි බවත්ය. මේ ස්ත්‍රියද එසේ එක් විශ්වයක මියගොස් තවත් එකක පවතිනවා විය හැක. කෙසේවුවත්, එවැනි සරල පර්යේෂණයක් හරහා අපගේම හැඩරුව ඇති සතුන්, මිනිසුන් තවත් සමාන්තර ලෝක අනන්ත ගණනක පැවැතිය හැකි බවට විද්‍යාඥයන් තර්ක කරන්නට විය. එමෙන්ම, ඒ සෑම ක්වන්ටම් ලෝකයක්ම සෑදී ඇති ක්ෂුද්‍ර ක්වන්ටම් අංශු තුළ පවත්නා තන්තු (strings) පවා මිනිසාට ළඟා විය නොහැකි විවිධ මානයන්හි පැතිරී ඇති බව සොයා ගැනුණි.

මේ අදහස ඩෝසන්ගේ නවකතාව තුළ බෞද්ධ විශ්වවේදයේ කියැවෙන නිරය, ප්‍රේතලෝකය, මිනිස්, දේව, සුර, අසුර ලෝක ආදී වූ ප්‍රතිසන්ධිතල තිස් එකක් පවතින බවට වන මතය සමග සහසම්බන්ධ කරයි. කතාව අතරතුර ගණනාථ මෙම දෛව ස්ත්‍රිය සමග එකී විවිධ තල හරහා ගමන් ගන්නේ, මිනිසෙකු මියගිය පසු ශරීරය හැර යන ගන්ධබ්බ හෙවත් බාර්ඩෝ(Bardo) ආත්මයක් වාගේය. මන්ද යත්, රිපොන්චේගේ තිබ්බතීය මළපොතට අනුව විඥානයකට ඇසිපිය හෙළන සැණින් තමන් සිතන ස්ථානයකින් මතුවිය හැකිය. එය මව්කුසක් සොයා අහසේ පාවයන සේකරගේ ප්‍රබුද්ධ කාව්‍යයේ එන චරිතය සේම, ගැස්පර් නොඒගේ "Into the void" වැනි සිනමාපටයක් සිහිගන්වයි. අපට මෙතෙක් මිනිස් ලෝකයේදී පැවති කාලය පිළිබඳ ගැටලුව නිරාකරණය වන්නේ ඔවුන් මෙම ප්‍රේත, දේව ආදී ලෝක අතර සැරිසරන විට සිදුවන කතාබහෙනි.

මිනිස් ලෝකයට ඇත්තේ දිග, පළල, උස යන භෞතික මාන තුන සහ කාලය යන එක් මානයකි. එහෙත්, මෙහිදී මෙම ස්ත්‍රිය තර්ක කරන්නේ වෙනත් ප්‍රතිසන්ධි ලෝකවලදී කාලයද මිනිසාට හසු නොවන බහු තලයන්හි පැතිරී ඇති බවයි. උදාහරණයක් ලෙස, මහාබ්‍රහ්මයා වැඩසිටින්නේ 14වන ප්‍රතිසන්ධි තලය වන බ්‍රහ්මපුරෝහිත ලෝකයේය. එහි කාලය මාන හතරක පැතිරී පවතී. මහා බ්‍රහ්මයාට ඔළු හතරක් ඇත්තේ එම මාන හතර පෙන්වීමට බව ඇය කියයි.එසේම, ලෝකයම මවිතයට පත් කරමින් සොයාගත් සමහරක් ගණිත සමීකරණ, තමා භාවනානුයෝගීව සිටින විට දෙවියන් විසින් මනසට ලබාදුන් බව පවසන රාමනුජන් වැනි විද්‍යාඥයින් සමග සම්බන්ධ වූ එකී ඉහළ තලයන්ගෙන් පැමිණි දේව ජීවීන් පවා අපට නොපෙනෙන කුඩා අංශු ලෙස පැවතිය හැකි බවට ඔවුහු සිතති. එසේම, ඔවුහු සිය නිවසේ වාසය කරන බළලා අයත් වූ තිරිසන් ලෝකයටද ගමන් කරමින් ඌ සමග කතාබහේ යෙදෙති. ඒ සෑම ජීවියෙකුටම වෙන් වූ ජීවිත කතාවක් සහ ඔවුන්ට පැවැත්මට සුදුසු කාලාවකාශ මානයන් මේ විශ්වය විසින් නිර්මාණය කර ඇති ආකාරය ගැන අපට පුදුමයක් දැනේ. එසේම, මිනිසුන් සමග කතා කරන අමුතු පූසන් සැමවිටම හමුවන්නේ හරුකි මුරකමි නම් ජපන් මායා යථාර්ථවාදී ලේඛකයාගේ කෘති තුළින් පමණක්ම නොවන වගද අපට පසක් වේ.

මේ ආකාරයට, ලේඛකයෙකුගේ පරිකල්පන ලෝකය තුළ මැවෙන චරිත සත්‍ය ලෝකයට රැගෙන එමින් යථාර්ථයත්, ප්‍රබන්ධයත් අතර මායිම් බොඳ කරන මෙම විද්‍යා ප්‍රබන්ධය අවසානයේ එකී විප්ලවකරුවන්ගේ කතන්දරයත්, මෙම දෛව ස්ත්‍රියගේ කතන්දරයත් අපූරු ලෙස එකට එක් කොට සිහිනමය වියමනක් ගොඩනගයි. ඉතින්, අපගේ මනසේ මැවුනු චරිත, විවිධ තලයන්හි ජීවීන්, කතන්දර සැබෑවට අද්දකින්නට ලැබුනහොත් කුමක් වනු ඇද්ද? "The Basis" නවකතාව මෙයට පිළිතුරු සපයයි.

"අනිද්දා" පුවත්පත (2022/02/13)

Lady X

A Review

The Basis

Author: Dawson Preethi

Publisher: Amazon

 

A brief review on The Basis, a novel by Dawson Preethi

Lady X: Is she Kuveni's reincarnation?

by Janake Gunathilake

 

I would like to begin my brief review of Dawson Preethi's debut novel, The Basis, by quoting a conversation between a stranger and the protagonist, Ghananatha. It is merely a re-enactment of the common society in which we currently live: death is unavoidable, the jurisdiction may or may not be available to get precedence, but it has its own authority. Because of this untimely death, society is in a terrifying state of anguish and silence. Life and death are just two sides of the same coin, yet they each have an equal chance of appearing in the next minute. This uncertainty has grown in the context of the pandemic, and the current predicament is mirrored in the scene.

                “Are you Mr. Ghananatha? The author of ‘Hakawati, the dead sea of stories?’”

                “Yes, I am Ghananatha, have we met before?”

                “Mr. Ghananatha, do you know that you are the one responsible to make a life miserable to the death or near death by your actions?”

                "I don’t need any jurisdiction here. I am the law here by now. If you are not going to be calm and patient to hear the reasons why you are sentenced to the death by my law, you will surely die without knowing the reason or the accusation for your death. Do you want to know why you deserve this death sentence or you can die without knowing facts, what is your choice?”

                -The Basis pp 6-8

Imagine a circumstance when a test indicates someone has Covid 19 positive and she has no idea why she influenced such a fate. Assume someone complains to her that this is because to climate change, which has resulted in the release of a slew of dangerous diseases from the Real. What the hell is that Real, anyway? She enquires. If the corona virus could speak, it may say something like this: you created me in a fictional work and expected me to become real. As a result, I become real. Now I'd like to see you dead. What would her response be? She must either understand the reasons for her early death or face death regardless of the revelation. Isn't this an important clarification of our current crisis? Our connection to the corona virus's origin is uncertain. And most likely will remain undiscovered for the rest of time.

The society is reflected in fiction. Fiction includes hypothetical events, characters, character behaviour, locations, and so on; these hypothetical events, characters, behaviour, locations, and so on are the writer's imaginations. In other ways, the imagination is really a misunderstanding of unconscious desire in numerous kinds of fantasies, which is the sole substance of the person in a way, it could be grasped as the fountain of creativity of the writer. This connects fictional events, characters, and character behaviour to real-life events, characters, and human behaviour in a fantasy environment. The reader feels the experience of his own is explained through the fiction. In a masterpiece of literature, most of the characters are personified by the readers as they reflect the hidden desire of them. The Lady X in the novel “The Basis” also claims that her unconscious desires are revealed in one of the fictions of the writer Ghananatha and for the same reason Lady X wanted to kill the writer. It might be either Ghananatha's error in revising the so-called novel structure made by a ghost writer as a program script for the parliament blasting or Lankathilaka's mistake in adding stuff that he had never written but plagiarized from his friendly professor during the writing process. Despite this, Lady X was unable to track down her true killer due of the scripting novel's jumbled authors. This shows that every debate centred on social transformation has a plethora of unsolved mysteries when it comes to becoming a reality, making it difficult to pinpoint the point at which the failure occurred. A failed society has a slew of mishaps that revealed nothing about how it came to be that way. On the other hand, according to Carl Jung, the original idea may be an archetypical similarity, which no one can refute.

                “You wrote about a real character there hiding behind the curtain of fiction status, masking by a creative work, and you exposed my real name attached to this character, at the end of the story. How inhuman you are there made everything bad to me after the publication went out. Why you did that to me?”

                -The Basis pp 9

Ghananatha failed in explaining her appearance in his fictional work. But it generates a lot of light in Jungian context. Kuveni may be a symbol of the collective unconscious, an archetype and the dots could be readily joined in such a background, but The Basis, as a literary work, circumscribes a lot into human nature through its traverses of mind-other realms-quantum reality, becoming characters in the same human drama.

The interesting fact is that how Kuveni re-emerges in the fictional universe of The Basis: it is through another fiction, and fictions of fictions, a nexus of fictions. And at the end, this Lady X become a curse of the ruler of the Tarantinoland, and resembles with historical narrative, is not a mere coincidence. The Kuveni’s avatar or the reincarnation as the Lady X approach to the ruler of the Tarantinoland is a fantastic recreation, realistic. Most of the rulers keeps femme fatales as their religious advisers secretly.

I met several people from Tarantinoland, the Democratic Socialist Republic of Tarantinoland, which is described as “Tarantinoland is a country located in the Planitoria planet. It is a small island where the main cities are scattered in a pentagonal pattern”.  Thoughts, feelings, and the emotions of the people are reflected by the actions of them to a greater extent. The system has adopted in a way that ruling parties are entrenched in the country for several decades. The embedded policies and the practices have not brought any productive outcome to the people of the country. The leftist and Marxist parties of the country (Sakigake etc) are still in deep arguments, but things are still not in favour of the people. People are frustrated about the ruling regime of the country, according to the history of the country, not only the current ruling regime but also the ruling parties of the country in the past have not fulfilled the duties of them in favour of the people of the country.

Rebellions have taken efforts to attack the parliament of Democratic Socialist Republic of Tarantinoland in 1980s in a dystopian manner. Uprising of a country does not occur in the event of success and prosperity; it indicates that the people have been suffering for ages. The feelings of the people who are really worried about the system of governing when it is not in the correct track, is shielded by the fantasies of the majority. The fantasies and desires of the people are created by the Other, mass media. Nevertheless, the majority is worried about the enjoyment but not the impact of the society by the policies and practice of the country. Finally, the few people who are worried about the existing system as well as those who are yearning for a better future for the country, are compelled to satisfy their fantasies of destroying the current system of the Democratic Socialist Republic of Tarantinoland.

“All well, it’s a basic one as a ‘skeleton’. I only want you to make up a tale about a crew that intend to blow up the parliament by a tunnel under it”.

-The Basis pp 16

The rebellions want a fiction of blasting the parliament of the Tarantinoland where policies and governing rules are introduced and implemented to the land. The desires of children are to fight and slay giants, but this is impossible. It is also impossible for a small group of academics to challenge the country's powerful ruling government. Cartoon characters appeal to children, and films in which the hero defeats all foes appeal to teenagers. One of the reasons for their fascination is the realization of a concealed desire on the screen. Writing a story about blowing up the parliament also symbolizes the people of Tarantinoland's aspiration for a brighter future.

Dual nature of human as conscious and unconscious, dual nature of matter which behaves a particle and a wave, dual nature of humans as physical body and astral body are the theories which explain the mysterious behaviour of human beings and their activities. In addition to the well-known dualities, The Basis offers a new duality, Particle-God duality, which is merely a fictional approach to a merger of science and non-science and is unquestionably a lateral method to making a change in scientific understanding. The inculcation of the fictionalized expectations in related to such theories by Lacan about psychoanalysis, states of minds in Buddhism and quantum mechanics by various scientist is a tremendous approach by Dawson in the novel “The Basis”.

Although we know that behaviour of ourselves is a pseudo acting in the society, we consciously and shamelessly behave, as others are unaware of our twofold nature. This is applicable and accurate to the others as well. Henceforth, to remind this cynical act of ourselves, it is necessary to see our reflection through a mirror again and again. Even as writers, people have adopted to the default system based on monitory value. Mr. Lankathilaka Sirimanna, the ghost writer who signed the contract with Konstantin to write the fiction about blowing parliament, was under the agreement that his identity will not be revealed at any circumstance. The novel's central role is played by the underlying story structure, which keeps the rest of the story together. The entire hidden project became obsolete as a result of his sloppy and irresponsible personality, and this criterion of mixing together unfamiliar texts into real work occurs on every level. In this post-modern era, a true work is never produced. It always featured a significant amount of unknown stuff that the author had not examined but rather copied from somewhere else. In Tarantinoland, this exemplifies the nature of the political guru. All the political gurus show up to debates with empty hands and make inane jokes while under the influence of drink. This is the standard timeline and requirements for political and intellectual collaboration. Most political gurus are skilled at reciting book titles, but they haven't read them. Those gurus' writings are thicker and more academically rich than their own knowledge. When it's their turn to talk, they crack jokes. This is a tragedy depicted in the novel.

Characters and events impact meaning full symbiosis when their thoughts, feelings, and motives are of equal or greater interest than the external action of the narrative. As a result, the novel "The Basis" is a genuine work of art. In some ways, it's a story about a lost nation populated by individuals who have lost their identities. In today's society, religious orientation, sexual orientation, cultural orientation, and national orientation have all been questioned at various times. The inability to interpret the movement of society, as well as the incapacity to distinguish between fact and deception, has become the root of many of today's issues. The Basis is the overarching guide to a new way of thinking for the conscious mind generation.

According to The Basis, what exactly is reality? After reading the novel, we must ask ourselves this question. We've been trying to deduce reality by peering into other people's minds via cosmological realms and dreams. The coexistence of material and immaterial worlds: we cannot easily demarcate the boundaries of those worlds, especially in the novel's universe. It's unlikely that dissecting the whole into small pieces will reveal the truth. To conduct research, the physiology of the human body should be divided into systems and organs, with organs being dissected into tissues and cells. When cells are broken down into complex molecules, simple molecules, and atoms, which are then broken down into subatomic particles, life ceases to exist.

The same difficulty arises in the pursuit of the truth as it travels through a cyclical journey of science to non-science and pseudo sciences. In Lacanian terms, this is a hysteric discourse trajectory. In the meantime, human limitations cast doubt on not only the identification of reality, but also its existence. It happens because what is real cannot be explained in words, and what cannot be explained in words exists as Lacanian objects, Real. The Basis is an attempt to recall human reality that has become entangled in such complex notions and limitations of human reality.

 

References:

1.       J Lacan, Ecrits, Translated by Bruce Fink

2.       Carl Gustav Jung, Four Archetypes - Mother, Rebirth, Spirit, Trickster

3.       About Kuveni https://en.wikipedia.org/wiki/Kuveni

 

Janake Gunathilake

21/10/2021

https://www.amazon.com/Basis-Buddhist-Cosmology-revolutionary-mathematics/dp/B09GJGBGDT/ref=tmm_pap_swatch_0?_encoding=UTF8&qid=&sr=

නැති වුණු ආදරයක්

නැති වුණු ආදරයක් වෙනුවෙන් -  හෙලන සුසුම් අන් හදක වැදී

පෑරුනු හදවත් එකිනෙක අමතා - කියන කතාවයි මේ

සුදෝ ........... මම ආදරෙයි -  සුදෝ මම ආදරෙයි

සිතින් පලා ගිය එක් ආදරයක් - දිහා කඳුලු පිරි නෙතින් බලා 

ඉන්නා අතරේ තව ආදරයක් - වෙත හදවත් දොර විවර කළා

සුදෝ............ මම ආදරෙයි සුදෝ මම ආදරෙයි

ආයෙත් නොලැබෙන ආයෙත් නොඑනා ඒ ආදරයට ඉඩ දෙම්දෝ

පාලු හදවතට සෙනෙහස පුදනා මේ ආදරයට ඉඩ දෙම්දෝ

සුදෝ .......... මම ආදරෙයි සුදෝ මම ආදරෙයි

සෙනෙහස ඉතිරුනු ‌ ඒ ආදරයයි සෙනෙහස අයදින මේ ආදරයයි

කොහොම කෙළෙස තුරුලට ගම්දෝ

ඔබට මම ආදරෙයි

ඔබටත් ආදරෙයි

ඔබට මම ආදරෙයි

මුල් ගායනය: සුජාතා අත්තනායක

තනුව: ලයනල් අල්ගම

පද: ගාමිනිි ෆොන්සේකා

චිත්‍රපටය: මයුරිගෙ කතාව

මේ ගායනය: ඩෝසන් ප්‍රීති

වීදුරු - කෙටි කතාව 13

පසළොස්වක ගෙවිල දවස් තුනක් වුන නිසා හඳ එළිය ඉස්සරහ කන්දේ ගස් අතරින් රිංගනකොට රෑ  දහය විතර වෙලා තිබුනා. මෙච්චර වෙලා උඩු බැලි අතට හාන්සි වෙලා අහසේ තරු ගණන් කරපු මට  තේරුණේ පොඩියට පත්තු වෙමින් තිබුණු තරු එක පාරම නොපෙනී යනව කියල . අඩි  දහයක් විතර උස කණු හතරක ආධාරයෙන් හදල තිබුණු ඒ අට්ටාලයට ගමේ මිනිස්සු කිව්වේ බංකරය කියල. බංකරය ගෝනි පඩංගු වලින් හතර පැත්ත ආවරණය කරලා තිබ්බට තුන් පැත්තකින්ම කවුළු තිබුනා එලියට ඔලුව දාන්න පුළුවන් තරමෙ. ඒ එක්කම හඳ එළිය  බංකරයට ඔලුව දැම්මේ වහලේ එල්ලලා තිබුණු ලන්තරුමේ එළියත් අඩු කරගෙන. තවමත් මීදුම කඳු වලට පහලින් නිම්නයෙන් ගලා  යන උමා ඔයත්, දෙපස වෙල්යායත් විතරක් වහගෙන තිබුණ. අර්තාපල් යායේ සුදු පාට මල්  අහසේ තරු අතුරල තියෙනවා වගේ ලස්සනට බැබලුනේ පොඩි කාලේ කියවපු කතන්දර පොත් වල තිබබ මල්වැටුණු කෙළවරක් නොපෙනෙන සේලයක් වගේ. කඳු පාමුල ඉදල මිදුම ගලාගෙන ඇවිල්ල මේ සෙලයේ  බාගයක් වහගන්නකොට මම  කවුළුවෙන් එලියට ඇවිදගෙන ගියේ වලාකුළු අතරින් මිදුම් කැටි දියවෙන තරමේ ඝර්ශනයක්වත් ඇති නොවෙන විදිහට. දෙපසින් දුහුල් රෙදි  වලින්  නිරුවත අඩක්  වසාගත් ඇත්දළ පැහැති චවි කල්‍යානියෙන් යුත් කන්‍යාවියන්  පවන් සලන්නට විය. ඈත කෙළවරක මා  එන තුරු මග බලා සිටින දෙවඟන ලජ්ජාවෙන් මුහුණ බිමට හරවාගෙන සිටින්නීය. සිතේ තෙරපෙමින් තිබු බොහෝ දේ කියන්නට පෙරුම් පුරා අවසානයේ ඒ මොහොතට ලඟා  වී ඇති බව මට   වැටහිණ. ඒත්  තියෙනවා නෝක්කාඩුවක්.

"ඇයි ඔයා වෙනදට මං ලංවෙනකොට  වලාකුල් අතර හැංගෙන්නෙ? "

"ඔයාගේ වයලින් වාදනය ගොඩක් ලස්සන වෙන්නේ ඒ වෙලාවට"

"ඒ කියන්නේ ඔයා වැඩියෙන්ම සතුටු වෙන්නේ මම අඬන වෙලාවටද?"

"අනේ මම කොහොමද ඒකට උත්තර දෙන්නේ, මම වලාකුලෙන් බැහැල ආවේ ඔයාගේ වයලින් වාදනය අහන්න, ඒත් ඔයා  ඒක වයන්නේ දුකට නම් මම කොහොමද ඒක විස්තර කරන්නේ? "

"ඒත් ඔයා ඉන්නේ වයලීන් වාදනය ඇතුලේ නම්? මම ඒක නවත්වපු දවසක ඔයා ආයෙත් ඈත අහසේ මන්දාකිනියක නවතිනවා කියන එක නේද? , "

"ඔයාගේ වයලින් වාදනය මට මුලින්ම ඇහුනේ අර රෑ එලි වෙනකන්ම ඔයා ඒක වයපු දවසේ? මතකද ඔයාට ඒ දවස? ඒ තරම් මිහිරි සංගීත නාදයක් මං  කවදාවත් අහල නෑ "

"ඔව් ඒ මාස තුනකට  විතර ඉස්සෙල්ල, එදා තමයි මම ජිවිතේ දුකින්ම හිටපු දවස. අප්පච්චිගේ හත් දවසේ දානේ ඉවර වෙලා , මායි  ටෙරියයි පැල් රකින්න ආපු මුල්ම දවස.

"කෝ අප්පච්චි?"

"ඇයි ඔයා දන්නේ නැද්ද? මම හිතුවේ ඔයා මං ගැන හැම දෙයක්ම දන්නවා කියල"

“ කමක් නෑ මං කියන්නං, අප්පච්චිට දළ ඌරා ගැහැව්වා, ටෙරියයි මායි ළඟ ඉද්දිම. ටෙරියනම්  නම් දකින්න ඇති සිද්ධිය හොඳට. ඒත් ටෝච් එක තිබ්බෙත් අප්පච්චිගේ අතේ නිසා මම දැක්කේ ඌ එනවා විතරයි, මට තේරෙන්නේ නෑ,ඔයා සතුටු වෙන්නේ මං දුකින් ඉන්නකොට නම්  "

"මං එහෙම කියන්නේ නෑ"

' අපේ  අම්මා කියන්නෙත් උඹට පුළුවන් ඔය හිරමනේ අතුල්ලන්න විතරයි  කියල‘

“ ඉතින් ඒක කොච්චර හොඳ  දෙයක්ද ?“

“ නෑ එහෙම කියන්නෙ මම ඒ  ලෙවෙල්  විභාගෙන් සංගීතේ විතරක් ෆේල් උනේ නැති  නිසා“

" ඒයි නැගිටපන් _ත්තෝ"

සමීරය  මම පෙරවාගෙන හිටපු රෙද්ද ඇදල විසිකරන  ගමන් බෙරිහන් දෙන්නට විය. 

"මොකද යකෝ ? "

" තෝ මෙතන ඉහින් කනින් පොරවාගෙන නිදි, අන්න පහළ කෑල්ලටම ඌරො ගහල"

ගැරඩියෙක් හුඹහින් එලියට ඔලුව දානවා වගේ මං බැලුව ගෝනි පඩංගු දෙක මෑත් කරලා වත්ත දිහා, එකේ ගන්න දෙයක් ඉතිරි වෙලා තිබුණේ නෑ. 

"උඹට  මේ අල හැදිල්ල  හරියන්නේ නෑ බං , බලපන් තාත්තගේ තුන් මාසේ දානේ දෙන්නත් කලින් වියදං  කරපු ඒවගෙන් බාගයක් ඉවර වෙලා ගියානේ,  උඹ ආයේ විභාගේ කරපං, උඹ අර විදුරු  රාජගේ කෙල්ල පස්සේ වැටුනේ නැත්තං ඔය විභාගේ කරගන්නවනේ  ගිය වතාවෙම"

*  *  *

"සුසන්ත , සුසන්ත, දොර ඇරපන් ඉක්මනට"

හවස ඉඳල  ඇද හැලෙන නිලි වැස්සත් , මුළු පරිසරය වසාගත් මීදුමත්,  රාත්‍රී අන්ධකාරයත් මැද  රෑ දහය හමාරට විතර,  ටිකකට ඉස්සෙල්ල හොඳට බීල ගෙදර යනවා කිව්ව සමීරය  දොරට තඩිබානවා. 

"හිටපන් බං , ඔය දොර කඩන්නේ නැතුව මට ඇහෙනවා, වීදුරුවට දාගත්ත එක කටට දාගන්න දෙන්නේ නැතුව මොන මගුලක් නටනවද ? " 

"දොර ඇරපන්කෝ ඉක්මනට, මං කියන්නම්"

" ඒකනේ කියන්නේ තොපිත් එක්ක බොනවට වැඩිය හොඳයි තනියම වහ ටිකක් බොන එක  කියල, උඹලත් එක්ක බිව්වොත්  ලෙඩක්, දැන් උඹ ගියේ ගෙදර යනවා කියලනේ  "

" නෑ බං මං සිගරට් දෙකක් ගන්න රාජාගේ  කඩේට යනකොට අන්න ඌ  දුලිෂාට තඩි බානවා, ගෙදරින් එලියට දානවා කියල "

" ඒ මොන _ත්තකටද ? "

" මොන _ත්තකටද නෙවෙයි, තෝ ඒකිව සන්ජුවගේ රෙස්ට් හවුස් එකට ඇදපු එක රාජාට  කව්ද කියල බං"

 " මල _ත්තයි, මං යනවා "

" තෝ කොහෙද යන්නේ?"

" යකෝ ඒකි ගුටි කනකන් මට බලන් ඉන්නද  කියන්නේ?"

" එහෙනං උඹ ඒකිව අරං එන්නද යන්නේ? "

" මොන මගුලක් හරි කරන්න යන්න එපැයි "

ඌ නමට විතරයි වීදුරු  රාජා වුනේ, උගේ අයියා  පළාත් සභාවේ මන්ත්‍රී, උගෙත් අයියා ඉස්සර පාර්ලිමේන්තුවේ ඉඳල, පස්සේ ඡන්දෙ පැරදුනාම දැන් මොකක්දෝ සංස්ථාවක සභාපති කෙනෙක්ලු. කරන්නේ හෝටලයක්, විකුනන්නේ හොර අරක්කු, ඕනි රට බීම බෝතයක් උනත් ගන්න  බාර්, රෙස්ටුරන්ට් තියෙන   ටවුමේ  හොදම පොට් එක. හෝටලේට අල්ලපු කඩේ විදුරැ විකුණන එකක් , ඒක උගේ අයියගේ,ඒකේ වීදුරු කපපු එක තමයි මූ ඉස්සර කරලා තියෙන්නේ. හවසට උණු උණුවේ බාන පාන්වල සුවඳට  මිනිස්සු එතැනට එනවා කියල තමයි නොදන්නා එකෙක්ට හිතෙන්නේ, ඒ වුනාට  රාජා දන්නවා ඕනි එකෙක් කැෂියර් කූඩුව දිහා බලන විදීහෙන් ඌට  ඕනි පාන් ද  , ෂොට් එකක් ද කියල. හෝටලේ තනිකරම දුවන්නේ රාජයි, උගේ පවුලයි, දුලිෂයි එක්ක . 

දුලිෂා කිව්වේ රජාගේ දුව. ටියුෂන් පන්ති යන දවස් වල අපි රජාගේ හෝටලේට යන්නේ පන්ති දෙකක් අතර විනාඩි පහළොවේ ඉන්ටර්වල් එකට රෝල් එකක් කාල, ප්ලේන්ටියක් බීල  එන්න. අපි ඕලෙවෙල් කරන කාලේ දුලිෂ හිටියේ හතේ හරි අටේ හරි පංතියේ , කොල්ලෝ ඔක්කොම රාජාගේ කඩේට තේ බොන්ඩ යන්නේ බඩ ගින්නටම නෙවෙයි, ටවුමේ වෙන කඩ නැති හින්දත් නෙවෙයි, දුලිෂාව බලන්න. ඒ කොච්ච්චර කඩේට ගියත්  රාජා තේ පැන්ට්‍රිය පැත්තට ගිය වෙලාවක විතරයි කැෂියර් එකේ ඉන්න දුලිෂා දිහා බලන්න අවස්ථාව එන්නේ, හරියට කැස්බෑව විය සිදුරෙන් අහස බලනවා වගේ, මොකද රාජා නැත්තං දුලිෂා ඉන්නේ නමුනුකුල අක්කත් එක්ක. නමුනුකුල අක්ක කියල කියන්නේ රජාගේ ගෑණිට, හැමෝම එහෙම කියන්නේ කඩේ නම නමුනුකුල හෝටලය කියල ඉස්ස‍ර පොල් සයිස් අකුරෙන් ලියල, වටේට ටියුබ් ලයිට් එල්ලලා, නත්තලට එල්ලන බල්බ් වැලකුත් දාල තියෙන නිසා. හැබැයි එතකොට ඒ ලෙවෙල් පන්තිවල හිටපු කොල්ලෝ කිව්වේ රාජා, අක්කගේ තන් දෙක ඉස්සෙල්ලාම දැකපු දවස මතක්ව වෙන්න තමයි ඔය නමුනුකුල කියන නම හෝටලේට දැම්මේ කියල. ඒක ඇත්ත වෙන්න ඇති කියල අපිටත් හිතුණා.

 අක්ක එච්චරටම හැඩයි, ටවුමේ ඩියුටි ඉන්න පොලිස් රාලහාමිලගේ පටන් , බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ ටයිම් කීපර්ල, අපේ ටියුටරියේ අයිති කසුන් සර් විතරක් නෙවෙයි සිංහල උන්ගන්නපු සෝරත හාමුදුරුවොත් මේ නමුනුකුල හෝටලේටම  එන්නේ අක්කව බලන්න කියල තමයි අපිටත්  හිතුණේ, මොකද මොඩර්න් විදිහට විදුරු දොරවල් දාල, මැස්සෝ එනවට ලයිට්  ට්‍රැප් තියල, අතින් අල්ලන්නේ නැතුව පේපෙර්  සර්වියට් එක්ක ලස්සසනට  පේස්ට්‍රි විකුණන සිල්වා අංකල්ගේ කැෆේ  එකට යන්නේ පංතිවලට එන කෙල්ලෝ විතරමයි වගේ, අහම්බෙන් වගේ තව කෙනෙක් දෙන්නෙක් යනවා ඇති.

 මුල් දවස් වල ප්ලේන්ටියක් ගහන්න ගියාම අපෙන් ගන්නේ ප්ලේන්ටියටයි රෝල් එකටයි දෙකටම රුපියල් හතලිහක් උනාට, කඩේ ඇතුලේ ඉඳල ඇවිල්ල ප්ලේන්ටි එකයි කියන බස්කොන්දොස්තරලගෙන් ඩ්‍රයිවර්ලා ගෙන් විතරක් නෙවෙයි ගොඩ දෙනෙක්ගෙන්ම.

 " ප්ලේන්ටි එකයි" 

කිව්වම රුපියල් සීයක්  ගන්නවා, ටී එකක් කිව්වොත්  දෙසීයක් ගන්නවා. හැබැයි මේ ප්ලේන්ටි වලට ටී වලට ඩබල් ට්‍රිපල් වෙලා ගන්නේ බිම්ගාස්තු කියල තමයි අපිට මුලින් හිතුණේ මොකද, ඔහොම වෙන්නේ හෝටලේ පිටිපස්ස කෙලවරේ තියෙන කාර්ඩ් බෝර්ඩ් බිත්ති වලින් වෙන් කරපු මේස වලට යන ඔරලෝසු කණුව ළඟ ඩියුටි ඉන්න බුරුසු රවුල් තියෙන පරණ පොලිස් කාරයෝ, උන් පස්සින් එන පොඩි පොලිස් කාරයෝ, කහපාට සියුරු පොරවගත්ත හාමුදුරුවෝ වගේ අයට. ඒ විතරක් නෙවෙයි  බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ ටයිම් කීපර්ල, ටියුටරියේ ගුරුවරු එහෙම යන්නේ ඊටත් එහායින් තියෙන "කෑමට පමණයි" කියල ලියල තිබුණ  කාමරේට, අපි කිව්වේ ඒකට ස්මෝකින් රූම් එක කියල, ඒත් අපි සිගරට් එකක් බොන්න ගියත් ස්මෝකින් රූම් එක අපිට තහනම්. ඒවාට යන වුන්ගෙන් ගන්න ගණනුත් ඒ වගේමයි.  තිස්ස කාරයාගේ ලොජික් අපි ඉගෙන ගත්තට මේවා අපබ්‍රංශ වගේ තමයි. අපේ ඒ ලෙවෙල්  කාලේදී අක්කාගෙන් සිගරට් එකක් ගත්තත් කියන්නේ,

 " මල්ලී ටොයි ලැට් එක පැත්තට යන්න " කියල.

" හා අක්කේ" 

කියල ඉතුරු සල්ලි ගන්න ගමන් හොරෙන් දුලිෂා දිහා බලාගන්න එක  තමයි දවසටම තිබුණු ලොකුම ටාර්ගට් එක. ඇත්තටම දුලිෂා හරි ලස්සනයි, 

ඒ ටොයි ලැට් එක තිබුණේ හෝටලේ පිටිපස්සේ දොරෙන් එලියට ගියාට පස්සේ, කඩ පේලියේ මායිමට තිබුණු කුණු කානුව ළඟ. මුළු ටවුමෙම එවුන්ගේ කුණු ඒකේ දියවෙලා තියෙනවා කියන එක නම් ඇත්තම වෙන්න ඕනි, ඒක තේරෙන්නේ ඒකේ තිබුණු ඉවසන්න බැරි ගඳයි, අප්‍රසන්න පාටයි නිසා. සිගරට් දුම  කොච්චර සුවඳද කියල හිතෙනවා ඒ කාණුවේ ගඳ එනකොට. මාළු මාර්කට් එකෙන් විසිකරන බොකු බඩවැල්, පොලෙන් විසිකරන කුණු වෙච්ච එළවලු, කඩ වලින් හරවපු අසුචි බට වලින් එන ජරාව, ඔක්කොම යන්නේ මෙතනින් තමයි. අන්තිමට අපිත්  සිගරට් කොටේ  ඒකටම විසිකරලා යනවා අනිත් පංතියට.

උගේ ඇස්  දෙක දිහා අපි ඒකාලේ කෙලින් බලන්නේ නෑ, ඒ එදායින් පස්සේ. මායි සමීරයයි හිටියේ ප්ලේන්ටියක් බොන ගමන්, ඉස්සරහ සෙඩ් එකෙන් තෙල් ගහගෙන බොඩිය පුරා ස්ටිකර් අලවපු ඩොල්පින් වෑන් එකක් නැවැත්තුව හෝටලේ ඉස්සරහ. ඒකෙන් බැහැගත්තේ හිරට ඩෙනිම් ඇඳගත්තු එවුන්  දෙන්නෙකුයි, එල්ලෙන වැල් තියෙන කලිසමක්  ඇඳගත්තු එකෙකුයි. උන් ඔක්කොම ඇඳලා හිටියේ ඇඟට හිරවෙන ටී ෂර්ට්, ඔක්කොම හරියට බොඩි බිල්ඩර්ලා  වගේ, සමහරවිට ආමි එකේ එවුන් වෙන්න ඇති, එක විදිහට උස මහත හින්ද. ඒත් ගම් වල රස්සාවක් නැතුව ආමි එකට ගිහිල්ල අර බඩ මැදට බෙල්ට් එක දාන උන් වගේ නෙවෙයි මුන්ගේ තිබ්බේ ඔෆිසර්ලගේ  ලෙවෙල් එකේ බොරු උජාරුවක්, සමහරවිට දියතලාවේ ට්‍රේනින් වෙන කැඩෙට් ඔෆිසර්ල වෙන්න ඇති. මුන් පොඩ්ඩක් බීලත් ඉන්න ඇති වගේ, වෑන් එකෙන් බහින ගමන්ම

 " ආ අක්කේ අපිට බීෆ් කොත්තු තුනක්  දාන්න පුලුවන්ද " කියල ඇහුවේ අක්කගේ මුණ දිහා කන්නවගේ බලාගෙන.

තවත් එකෙක්   දුලිෂා දිහා බලාගෙන ඉන්නවා අනිමිස ලෝචන පූජාව වගේ. රාජා හිටියේ බිත්තර රොටි වගයක් දාන ගමන්, ඌ බලාගෙන ඉන්නේ හරියට cctv  කැමරාවක් හයි කරා වගේ. ආව ඉස්සරහට සරම දෙකට නමාගෙන.

" ඉඳගන්න මහත්තුරු" කිව්වට මුණේ හිනාවක් තිබුනේ නෑ, කොහොමටත් ඌ   කවදාවත් හිනා වෙනවා අපි දැකල නෑ. 

රාජා කෙලිනවා ලීක්ස් ගස්,  කැරට්  අල කුඩු වෙන්න, මල පැනල කියල මටත් තේරුණා, වෙලාව හවස පහට විතර ඇති, අපි ආවේ ගෙදර යන්න ඉස්සෙල්ල සිගරට් එකක් ගහල  යන්න කියල, බොරුවට ඉස්සෙල්ල ප්ලේන්ටියක් ඉල්ලුවට. ඒත් දැන් හිතෙනවා සිගරට් එක නැතත් මොකක්ද වෙන්නේ කියල බලන්න ඕනි කියල. 

රාජා දැම්ම කොත්තු තුනම ගෙනැල්ල දුන්න උන්ගේ ටේබල් එකටම. කන්න පටන් ගත්ත, ඊට පස්සේ තමයි යුද්දේ පටන් ගත්තේ, එකෙක් කිව්ව මේකට ලුණු මදි කියල. අනිත් එවුනුත් කිව්ව ඔව් ලුණු මදි කියල. හැබැයි ඒ කියපු ටෝන් එකේ තිබ්බේ එන්නේ කොක්කට කියල. තවත් වචන හුවමාරු උනා, මට හරියට මතක් නෑ.

" අක්කේ මේ කොත්තු බාස් අක්කට හරියන්නේ නෑ" කියල කිව්ව එකෙක්.

 රාජාට මල පැන්න, රාජා ගේනවා ලුණු පැකට් එකක්, ඒ විතරක් නෙවෙයි ලුණු පැකට් එක අරගෙනම ගියේ ඉස්සරහ දොර ලඟට, එතනින් ගත්තේ හවසට කඩේ වහල ලී දොර පියන් වලට දාන අඩි හතරක් විතර දිග මිලි මීටර් දාසයේ යකඩ කූර. ආවා ටේබල් එක ලඟට, දැම්ම හැම  කොත්තුවකටම  ලුණු අහුරක් ගානේ අත  පුරවලා.

 " මහත්තයලට  ලුණු මදි වෙලානේ හිටියේ, දැන් ලුණු දැම්මා, කන්න එහෙනං  පොඩ්ඩක් වත් ඉතිරි කරන්නේ නැතුව"  කිව්වේ දත්මිටි කාගෙන.

සමිරය මගේ අතින් අල්ල ගත්ත. රාජා ඉස්සුවා යකඩේ. ඔක්කොම කොත්තු කෑවා එක කරපිංචා කොලයක් වත් ඉතිරි කරන්නේ නැතුව. එකෙක්ට ඔක්කාරෙට ආව, විතරක් නෙවෙයි වූ ඇත්තටම වමනේ දැම්මා, එතකොට රාජා ඉස්සුවා යකඩේ තවත් උසට, හැබැයි මොකුත් කිව්වේ නෑ. මූ ආපු වමනේ ටික අත් දෙකට අරගෙන ආයෙත් කටට දාගෙන ගිල්ලේ හරියට මී හරකෙක් වමාරලා කනවා වගේ.

වැල් කලිසමක් ඇඳගෙන හිටපු එකා  රුපියල් දාහේ කොලයක් තිබ්බ කැෂියර් මේසේ හිටපු නමුනුකුල අක්ක ඉස්සරහ, දුලිෂ හිටියේ අක්කගේ අතේ එල්ලිලා, මුණ අක්කගේ උරහිසට හංගගෙන. තුන් දෙනා  දිව්වා ඉතුරු සල්ලි ගන්නෙත් නැතුව වෑන් එකට, දෙන්නෙක් කඩේ ඉස්සරහම වමනේ දාගෙන ගියේ. 

වෑන් එක ස්ටාර්ට් කරනකොට මොකුත් දන්නේ නෑ වගේ ට්‍රැෆික් සාජන් කාරයයි උගේ කොස්පතාපලුයි  කඩේ ඇතුලේ ඉදං එනවා කට පිහදාගෙන. පොලිස් කාරයින්, ටියුෂන් මාස්ටර්ලා, සෝරත හාමුදුරුවෝ  එහෙම හවස බොන්නේ රාජාගේ හෝටලෙන් කොකා කෝලමයි , පස්සේ තමයි අපිටත් තේරුනේ මිලිලීටර් එකසිය හැත්තෑ පහේ බෝතලෙන් සියක් අරක්කු, ඉතිරිය කොකා කෝල, පාටත් හොඳට ගැලපෙනවනේ, කැෂියර් එකට රුපියල් දෙසීයක් දීල, " කොකා කෝලා එකයි කියල යනවා"

* * *

මට දුලිෂ සෙට් වෙන්නේ කතරගමදී. මම  වෑන් පාර්ක් එකේ දවසෙම හයර්  එකක් නැතුව වේලි වේලි ඉන්නන්කොට රාජා ඇවිල්ල ඇහුව්වා,

 " හෙට උදේ කතරගම හයර් එකක් තියෙනවා, හයට යමු"  කිව්ව. 

ඌ  මගෙන් උත්තරයක් බලාපොරොත්තු උණේ නෑ. 

"උදේ වෑන් එකේ හෝටලේ ලඟට වරෙන්, මේක එතන දාලා අපේ වෑන් එකේ යමු"  

උගෙන් හරස් ප්‍රශ්න අහල වැඩක් නෑ කියල මම කොහොමටත් දන්නවා.

කතරගම යන්න හිටියේ රාජයි  , නමුනුකුල අක්කයි දුලිෂයි, ඒ දවස වල  කඩේ උදව්වට වගේ හිටපු ටිකක් වයසක ඩයල් එකක්, මං හිතන්නේ ඌ රාජාගේ හරි අක්කගේ හරි නෑදෑයෙක්. මොකද අක්ක ඌට  කිව්වේ " බාප්පා" කියල. බාප්පයි රාජයි පලවෙනි බෝතලේ කැඩුවේ දුලිෂ දෝව පන්සලේ පිං කැටේට පඩුරු දාන්න නවත්තපු වෙලාවේ. එතකොට ගමන පිටත්  වෙලා විනාඩි දහයක් වෙන්න ඇති. කතරගමට යනකොට උන්දෙන්නට වෑන් එකෙන් බහින්නත් බැරි ගානට වැදිලා හිටියේ, අන්තිමට බුක් කරලා තිබ්බ රූම් එකකට උන්දෙන්නව දාල දේවාලේ පුජාව තියන්න ගියේ අක්කයි, මායි දුලිෂයි.

පින්න ඉවරවෙලා තිබුණේ නෑ අපි එලියට බහිනකොටත්, සමිරය වෑන් එකෙට නැග්ගේ කැමැත්තෙන් නෙවයි කියල මම දන්නවා, ඒත් ඌ මාව අතාරින්නෙ නෑ කියල මම කොහොමටත් දන්නවා. රාජාගේ හෝටලේම අල්ලලා තමයි උගේ ගේ තියෙන්නෙත්, හෝටලේම පිටිපස්සේ. එතැනට යන්න කිලෝමීටර් දෙකක් වත් නැති උනාට පාරේ බෝක්කු හදන්න හාරලා මඩ වලට පාර ලිස්සනවා බණ්ඩක්ක වගේ, දෙපාරක්ම වෑන් එක පැන්න තාර කට්ටෙන් පිටටත්. ඔරලෝසු කණුව ලඟින් හරවන කොට රෑ එකොළහ වෙලා නැතුව ඇති, සෙඩ් එකත් දහයට වහන  නිසා බස් ස්ටෑන්ඩ් එකෙත් කවුරුත් හිටියේ නෑ. මම වෑන් එක නැවැත්තුව හෝටලේ ඉස්සරහ , කිසි සද්දයක් තිබුණේ නෑ. ගෙදරට යන්න එක්කෝ හෝටලේ ඇතුලෙන් යන්න ඕනි, එහෙම නැත්තං විදුරු කඩෙයි හෝටලෙයි මැදින් තියෙන අඩි හයේ පාරෙන් යන්න ඕනි. 

" උඹ යන්න එපා දැන්, අනිත් එක අපි හවස ඉඳලම ගහල ඉන්නේ' වෑන් එකෙන් බහින්ඩ ඉස්සෙල්ල සමීරය මගේ අතින් අල්ලලා කිව්ව. 

 හෝටලේ වහල  තිබ්බේ, මං හෝටලෙයි විදුරු කඩෙයි මැදින් අඩි දහයක් දොළහක් ගියා විතරයි මතක. 

* * *

" ඒයි සුසන්ත නැගිටපන්, නැගිටපන් යකෝ"

"මොකද බං මැරෙන්න හදන්නේ, ආයෙත් පහල කෑල්ලට ඌරො පැනලද?"

" ඌරො පනින්න, උඹ ඉන්නේ අර අවුරුදු පහකට කලින් හදපු අල හේනෙද ?, හේනට ඌරො පනින එක හොදයි බං, මෙහෙම ඒවා වෙන්නේ නැතුව  " උගේ කට  හඬේ වෙනසක් තියෙනවා කියල මට තේරුණා. 

" කෝ දුලිෂා ? " 

" කෝ දුලිෂා නෙවෙයි බං, බලපිය අපි කොහෙද ඉන්නේ කියල."

" රාජා උඹට ගේම සෙට් කරලා බලාගෙන ඉඳල තියෙන්නේ, කොහොමටත් වැඩේ ටිකක් ලීක් වෙලානේ තිබ්බේ, උඹ මැද පාරට හැරෙන කොටම විදුරු කඩේ ඉඳල සෙට් එකක් බැස්ස බං, පහක් විතර හිටිය. මාත් ඕනි හුත්තක් කියල වෑන් එකේ වීල් බ්‍රෂ් එකත් අරගෙන දිව්වා ඒ පැත්තට, ඒත් වැඩක් උනේ නෑ"

" හරි යකෝ, අපි ගුටි කෑවා තමයි, මොන මගුලක් කරන්නද, මොකද උඹයි මායි මේ විදිහට කාපු පළවෙනි වතාව නෙවෙයිනේ"

" නෑ යකෝ ඒක නෙවෙයි , අර පොලිසියේ  එකා කියනවා උඹේ වෑන් එකේ  කුඩු පැකට් දෙකකුයි, පිස්තොලෙකුයි තිබ්බ කියල"

-ජානක ගුණතිලක

06/06/2020