" සත්‍ය යනු කුමක්ද?
සත්‍ය පිලිබඳ අර්ථකතන පුද්ගලයාගෙන් පුද්ගලයාට වෙනස්ය
හොඳ හෝ නරක පිලිබඳ අර්ථදක්විමත් ඒ ආකාරය,
ඒ ඒ පුද්ගලයා හොඳ හෝ නරක තීරණය කරන්නේ තමන්ගේ සිතැඟි අනුවය.
හොඳ හෝ නරක යනුවෙන් දෙයක් නැතැයි කෙනෙකුට කිව හැකිය."
බෙනට් රත්නායකගේ "සුලඟ" චිත්‍ර පටය ආරම්භ වන්නේ මෙම කියමන පපු පසින් ඇසේ. "සෙනේ " ලෙස කෙටි නමින් හඳුන්වන මහාචාර්ය වරයා ( සනත් ගුණතිලක), ඔහුගේ බිරිඳ ක්‍රිෂාන්ති ( දිල්හානි ඒකනායක ) සහ කුමාරි ( සත්‍යා රත්නායක) යන තිදෙනා උසාවියේදී කරනු ලබන පොපොච්චරණයන් සහ එකිනෙකාට කරගන්නා දෝෂාරෝපණයන් ඔස්සේ සුළඟ චිත්‍ර පටියේ කතාව දිග හැරේ.
මහාචාර්ය වරයා සමග ආදර සම්බන්ධයකින් පසුව විවාහ වන සැලකිය යුතු තරම් වයස් පරතරයක් ඇති ක්‍රිෂාන්ති යන දෙදෙනා සතුටින් කාලය ගතකරයි. පළමු දරුවා ලැබීමෙන් අනතුරුව දෙදෙනා අතර යම් ආකාරයක මානසික ගැටුම් ඇතිවන අතර එකිනෙකා තරමක් දුරස්විමට තරම් මෙම ව්‍යකුලතාවයන් හේතු පාදක වේ. මේ අතර මහාචාර්ය සේනාරත්නට හමුවන කුමාරි නම් තරුණිය සමග අනියම් සම්බන්ධයක් පවත්වාගෙන යයි. අනියම් සම්බන්ධය බිරිඳ ක්‍රිෂාන්ති දැනගන්නා අතර විවාහය දික්කසාදයකින් කෙලවර වන අවස්ථාවට ලඟා වේ.
මෙම චරිත තුන තම තමන්ගේ සත්‍ය උසාවිය ඉදිරියේ පවසති. සත්‍ය යනු සමාජය හෝ පුද්ගලයෙකු විසින් ගොඩනංවන දෙයක් මිස යථාර්තය නොවේ. තිදෙනාම අනෙක් දෙදෙනා නොදන්නා අතීතයක් හරහා තමා විසින් සත්‍ය ලෙස ගොඩ නංවාගත් දේ ඉදිරිපත් කරයි. මෙහිදී යම් පුද්ගලයෙකු අතීතය පිලිබඳ සත්‍ය ඉදිරිපත් කරන්නේද, තමා විසින් යථාර්තයට ඇදා ගත් සිද්ධි සමුහයක් ද සමගය. එබැවින් මිනිසුන්ගේ අතීතයේ ඇත්තේ තමා ගොඩ නගාගත් සත්‍යට සාක්ෂි සපයන උදාහරණ පමණි. සිනමා පටයේදීද එය එසේමය. කුමාරි සේනාරත්න සමග තිබු සම්බන්ධය තමා විසින්ම සාධාරණී කරණය කරගනි. කුමාරි ඉතා අසරණ වී පාරේ වැටි සිටින විට උදව්වට පැමිණෙන සේනාරත්න , කාත් කවුරුවත් නැති අසරණ තරුණියක කරනු ලබන උපකාරයන් හේතුවෙන් තමාද සත්‍ය පවසා සිටින බව කියයි. ක්‍රිෂාන්තිගේ කෝණයෙන් බලන විට ඇයද තමා සාධාරන බව ඔප්පු කර පෙන්වයි. නමුත් අවසානයේදී විසඳුමක් නොපෙනේ.
මෙහිදී ක්‍රිෂාන්ති තම සත්‍ය, යථාර්තය ලෙස දකිමින් ශ්‍රී ලාංකේය සමාජයේ සාම්ප්‍රදායික ගැහැණියකගේ භූමිකාව රඟ දක්වයි. නමුත් සිනමා කෘතිය තුල ඇය දකින යථාර්තය, ප්‍රේක්ෂකයාද බල පොරොත්තු නොවන අවස්ථාවක බලාපොරෝතු නොවන ලෙස වෙනත් යථාර්තයකින් විස්ථාපනය කලේ නම් මෙය අපුරු නිර්මාණයක් වන්නට ඉඩ තිබිණ.
මෙම සිනමා පටයේ කතාව අප අසන තවත් එක් කතාවක් පමණකි. දිනපතා පුවත් පත් කියවන විට මෙවැනි කතා දුසිමක් එක දිනකට ලංකාවෙන් සොයා ගත හැකිය. කුමන ආකාරයෙන් හෝ මිනිසුන් හට සිතන්නට යමක් සිනමා කෘතියකින් ඉතිරි කිරීම ඉතා අගනේය, මෙවැනි කතා දුසිමක් නොව සියයක් කියවුවද මේ ආකාරයෙන්ම පවුල් ජිවිත කීයක් නම් දිනකට ලංකාවේ කෙලවර වේද? එබැවින් මෙවැනි කතා තේමාවක් ශ්‍රී ලංකේය සිනමාවට ඉතා උචිතය, නමුත් සිනමාවට ප්‍රේක්ෂකයා ඇද බැඳ තබා ගැනීමට තරම් මෙහි ඇති සිනමාත්මක ලක්ෂණ ප්‍රමාණවත් වේ දැයි යන්න ගැටළුවකි.
සැබෑ ජීවිතයේදී ප්‍රේක්ෂකයාට අත් විඳීමට නොහැකි ආශාවන් බටහිර මෙන්ම, ඉන්දියානු සිනමා තිරයේදීද ප්‍රේක්ෂකයා අත් විඳ ගනී. ඉතා උසස් කාලීන තේමා භාවිතා කලද,සිනමාවේ මෙම අපුරු ලක්ෂණය බොහෝ ශ්‍රී ලංකේය සිනමා කෘති තුල දක්නට නොලැබේ. එබැවින් අප සිංහල සිනමාවේ දකින චරිත සහ සිද්ධීන් අප එදිනෙදා ජීවිතයේදී දකින ඒවාමය. එවිට එදිනෙදා චරිත සහ සිද්ධීන් මෙන්ම චිත්‍ර පටයේ කතාව සහ චරිතද අමතක වී යයි.
No comments:
Post a Comment